دانلود مقاله کاربرد حفاظها در راهها
تعداد صفحات : 16 با فرمت ورد و قابل ویرایش
يك راه ايمن شامل محدودهاي ايمن و عاري از اشياء و نقاط خطرناك براي عبور را ه بر اساسا سرعت، حجم عبور و شرايط هندسي محل مي‌باشد كه براي دستيابي به اين امر، ايجاد يك محدودة حفاظت شده ايمن با توجه به ضوابط و معيارهاي استاندارد ايمني در كنار راه و مسير اصلي ، امري حياطي و ضروري است تا وسيله نقلية منحرف شده از مسير اصلي، بتواند در محدودهاي با امنيت مناسب متوقف شود و يا به مسير اصلي باز گردد. پس از تعيين محدودة حفاظت شده و مرزهاي آن در گام بعدي، بايد موانع و نقاط خطر را در اين محدوده معين كرد و سپس جهت ايمن‌سازي آن اقدام نمود. در اين راستا گزينه‌هاي زير در دسترس هستند:
1-برداشتن عامل خطر يا طراحي مجدد شيب بگونه‌اي كه قابل پيمايش باشد.
2-جابجا كردن عامل خطر به نقطه‌اي كه اجتمال تصادم كمتري وجود دارد، مانند بالاي شيب، پشت حفاظهاي ايمني، پشت ديوارها
3-كاهش شدت برخورد با عامل خطر با استفاده از يك وسيلة شكست‌پذير
4-جهت دهي دوباره به وسيلة نقليه توسط سپر كردن معامل خطر با استفاده از يك حفاظ طولي و يا ضربه‌گير
5-دادن آگاهي لازم به راننده از وجود خطر توسط تابلو و علائم هشدار دهنده.
سيستمهاي ايمني ترافيك جاده‌ها در اصل جهت جلوگيري از تصادف شديد زنجيره‌اي، جلوگيري از عبور وسايل نقليه از حفاظهاي مياني و سرعت‌گيري از وسايل نقليه منحرف شده و جهت‌دهي دوباره به آنها طراحي شده‌اند. استانداردهاي سيستمهاي ايمني ترافيك به مرور زمان توسعه يافته و به همين دليل، تعداد زيادي از سيستمهاي ايمني ترافيك موجود با استانداردهاي جديد مطابقت نمي‌كنند. علاوه بر اين، تغيير و ارتقاء دادن بر اساس هر استاندارد جديدي مقرون به صرفه و اقتصادي نمي‌باشد. تأسيسات قديمي را بايد نسبت به استنداردهاي جديد قرار داده و آنهايي را كه مقرون به صرفه هستند ارتقاء داد. همچنين در مواردي كه امكان تعمير وجود دارد در صورت سازگاري بايد سيستمهاي ايمني ترافيك را همزمان به استانداردهاي مطلوب رسانيد. و از ميان آنها مي‌توان از حفاظهاي كناري و مياني، ضربه‌گيرها، استفاده از پايه‌هاي قابل شكست براي علائم كنار جاده و چراغهاي راهنمايي را نام برد.
حفاظها جهت كاهش شدت تصادفات وسايل نقليه منحرف شده از مسير اصلي بكار گرفته مي‌شدند، بدين صورت كه وسيلة نقلية انحرافي را از شيبهاي تند خاكريز كنار جاده يا موانع ثابت دور كرده و انرژي جنبشي آنرا زايل مي‌كنند. به هر جهت اين امر زماني مفيد است كه برخورد با حفاظ از برخورد با موانع ثابت كنار جاده يا پرت شدن از شيب موجود، خطر كمتري در برداشته باشد. بنابراين حفاظتهاي ايمني را تنها زماني بايد نصب كرد كه افزاي ايمني اطمينان داشته باشيم.
ضربه‌گير يا زايل كننده انرژي تصادم، وسيلة محافظتي است كه مانع از برخورد مستقيم وسيلة نقليه منحرف شده با اجسام سخت و موانع جاده‌اي مي‌گردد. اين ويژگي با كم كردن تدريجي سرعت خودرو و كاهش انرژي جنبشي آن و گاهي اوقات با تغيير دادن جهت خودروي منحرف شده از امتدادي كه منجر به تصادم با مانع مي‌شود و تبديل آن به يك توقف ايمن، بدست مي‌آيد. براي اجسام سختي كه جاي ثابتي در مسير دارند (همچون پايه پلها، تيرهاي برق و…) كه نمي‌توان با استفاده از حفاظتهاي ايمني از برخورد وسايل نقليه با آنها جلوگيري كرد، مي‌توان از ضربه‌گيرها، استفاده نمود.
اشياي بسياري در كنار راه قرار دارند كه مي‌توانند سبب بروز خطر شوند. بعضي از آنها همچون درختان موانعي طبيعي هستند و مابقي تجهيزاتي هستند كه توسط نهادهاي مختلف در كنار راه قرار داده شده‌اند. از جمله موانع خطر‌آفرين براي وسايل نقليه در كنار راه مي‌توان به موارد زير اشاره كرد:
1-ستونهاي برق: معمولاً شبكه‌هاي انتقال برق به موازات مسيرهاي حمل و نقل جاده‌اي قرار دارند و پايه‌هاي اغلب كاملاً صلب طراحي شده‌اند. اين دسته از پايه‌ها مانع خطرناك محسوب شده و بايد از قرارگيري آنها در محدودة بازيابي ممانعت به عمل آورد.
2-پايه‌هاي تابلو و علائم راهنمايي: گاهي اوقات تابلوها بگونه‌اي نصب شده‌اند كه پايه آنها كاملاً در محدودة بازيابي واقع شده است. چنانچه پاية اين تابلوها قابل شكست طراحي نشده باشد، اين پايه‌ها مانع صلاب محسوب شده و بايستي از منطقة بازيابي خارج شوند.
3-درختان: هر درخت با قطر بيش از 10 سانتيمتر و بلافاصله كمتر از 15 متر مانع ثابت به حساب مي‌آيد.
4-ستونها، پايه‌هاي جانبي ساختمانها و پلها
5-سمت قابل رويت ديوار حائل (بتني يا سنگي)