اصول طراحی جاده ها در مناطق خاکی و جنگلی

در اولین مرحله پیاده کردن یک مسیر اولیه از روی نقشه ترسیم شده بر روی زمین. با توجه به اینکه فواصل اندازه گیریها در روی نقشه (طول گام پرگار) حدود 150 متر بــوده ولی فواصل نشانه گیریها در زمـین معمولاً بطو رمتوسط 20 متر تعیین می گردند لذا در پیاده کردن یک مسیر شیب مشخص از نقطه مبدا به نقطه آخر جاده دقیقاً دست یابی نخواهیم داشت و معمولاً اختلاف ارتفاعی (در اثر افزایش طول مسیر در زمین نسبت به طول مسیر در نقشه) حاصل می شود که بایستی به تناسب طول جاده از شیب موردنیاز اندازه گیری در مراحل مختلف کاسته و یا به آن افزوده تا دقیقاً به منطقه دلخواه برسیم. یادآوری می شود معمولاً در پیاده کردن مسیر اولیه در صحرا دیده می شود که اکثراً شیب بین دو نقطه ابتدائی و انتهائی علی رغم آنچه در نقشه داده شده است تا یک شیب ثابت پیاده نمی شود علت آن است که پستی و بلندی ها که در نقشه قابل تشخیص نمی باشد در روی زمین قابل رویت خواهدب ود وی ا ایتنکه عملاً مخاطر عبور از یک نقطه اجباری مفید و یا نقطه اجباری منفی مجبور به تغییر جزئی مسیر می باشیم. اینگونه تغییرات کلی نبوده و فقط چند متری محور اصلی جاده تغییر محل خواهد داد ولی بایستی سعی شود که شب طولی جاده از حد مجاز با حداکثر تجاور نماید. عملیات پیاده کردن مسیر اولیه بایستی اطلاعات پیاده کردن محوط اصلی را آسانتر نماید صعی شود که با قطع شاخ و برگ درختان بمنظور عملیات اندازه گیــری (طول بین نقــاط بصورت افقی) و زوایــای آن بــه دقت با قطب نما تعیین می گردند. تا بتوان سادگی پروفیل طولی و نقشه وضعیت مسیر اولیه را ترسیم نمود.

1ـ4  روش کلاسیک طراحی شبکه جاده

روشهای سنتی طراحی شبکه جاده های جنگلی بر مبنای باز دیده های مقدماتی از عرصه استفاده از نقشه های توپوگرافی است روی این نقشه ها به وسیله تکنیک گام پرگار از نقطه ابتدا تا انتهای مسیر جــاده طراحی می شود. طراح سعی می کنــد که ساخت جاده در منــاطق حساس یا حفاظتی پرهیز کند.

به طور کل به 5 مرحله تقسیم می شود.

الف ـ جمع آوری اطلاعات موردنیازطراحی جاد هها در خاكهای نمكی طبق یك تعریف ، خاك نمكی خاكی است كه در لایه یك متری فوقانی آن ، مقدار نمكهای محلول ، بیشتر از 3 /. درصد وزنی باشد {4}.اینخاكها معمولاًدر مناطق بیابانی و به صورت یك منطقه (zone)پیوسته تشكیل می شود والبته گاهی هم به صورت سطوح پراكنده بین خاكهای غیر نمكی به چشم می خورد .

در یك طبقه بندی كلی می توان این خاكها را به دو دسته خاكهای قلیایی سیاه و خاكهای قلیایی سفید تقسیم كرد كه در نوع اول ،بیشتر نمكها در عمق بیشتر از 5/. متر و در نوع دوم در سطح خاك قرار دارند واز آنجاییكه در مناطق بیابانی اغلب میزان بارش اندك است ، بیشتر با نوع دوم یعنی خاكهای قلیایی سفید سرو كار داریم كه نمك های غالب ، در آنها بصورت كلراید ، سولفات و كربنات سدیم ،كلسیم ومنیزیم است .