بررسی سبک فرزند پروری و هوش فرزندان

عنوان :
بررسی تأثیر آموزش پیش دبستانی بر یادگیری مهارتهای روانی ـ حرکتی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان دوره ابتدایی

قالب بندی :
DOC

قسمتی از متن :
شیوه های فرزند پروری مجموعه ای از گرایش ها اعمال و جلوه های غیر کلامی‌است که ماهیت تعامل کودک و والدین در تمامی‌موقعیت های گوناگون را مشخص می‌کند و در سه طبقه اقتدارمندانه، استبدادی و آزادگذار مطرح هستند.
خانواده یکی از مهمترین و اساسی ترین سازمان هایی است که به رشد کودک یاری می‌دهد. در خانواده است که کودک نخستین چشم انداز را از جهان پیرامون خود به دست می‌آورد و احساس وجود می‌کند . یعنی می‌آموزد چگونه غذا بخورد، لباس بپوشد، حرف بزند، معاشرت کند، همکاری نماید، محبت و احترام روا دارد تا رفتارش مورد قبول واقع شود و در انجام خواسته هایش توفیق یابد. همچنین در خانواده است که به آداب و رسوم ملی، مراسم دینی، وظایف فردی و حدود اختیارات و مسئولیتها پی می‌برد (پارسا، ۱۳۶۷).
خانواده نخستین پایگاهی است که پیوند بین کودک و محیط اطراف او را به وجود می‌آورد . کودک در خانواده پندارهای اولیه را درباره جهان فرامی‌گیرد از لحاظ ذهنی و جسمی‌ رشد می‌یابد شیوه های سخن گفتن را می‌آموزد هنجارهای اساسی رفتار را یاد می گیرد و سرانجام نگرش ها، اخلاق و روحیاتش شکل می‌گیرد و به عبارتی اجتماعی می‌شود (زهراکار، ۱۳۸۷) .
پدر و مادر الگوهای فرهنگی و ارزش های جامعه خود را درست همان‌طور که توسط والدین، معلمین و غیره به آن‌ها منتقل شده است در کودک خود منعکس می‌کنند. کودک همراه رشد خود، ارزش ها، آرمان ها، گرایش های اجتماعی و طرحی از نقش خود، در اشیاء و امور و نیز رابطه ی بین آن‌ها پیدا می‌کند (ساعتچی ،۱۳۷۸) .
هدف تمامی‌شیوه های پرورشی کودک، آماده سازی وی برای ایفای نقشی است که گروه وحوزه فرهنگی وی بر عهده اش می‌گذارد . کودکان چنان پرورش می‌یابند که بتوانند راه ورسم زندگی والدین خود را پی گیرند، والدین و آموزگاران واسطه انتقال آرمان های فرهنگی خود هستند (احدی و بنی جمالی، ۱۳۷۶) .
شیوه های فرزندپروری به عنوان مجموعه یا منظومه ای از رفتارها که تعاملات والد و کودک را در طول دامنه گسترده ای از موقعیت ها توصیف می‌کند و یک جو تعاملی تأثیر گذار را به وجود می‌آورد تعریف می شود. شیوه های فرزند پروری یک عامل تعیین کننده و اثر گذار است که نقش مهمی‌در آسیب شناسی روانی و رشد کودکان بازی می‌کند (ماهر و کمیجانی، ۱۳۸۶) .